System osad logicznie wydaje się spójny, zaplanowany; tzn. ludzie przeznaczeni do poszczególnych zadań mieszkają w nieodległych od miejsca wykonywania swojej służby miejscowościach, których nazwy powstały od nazw służebników je zamieszkujących (np; Psary, Skotniki, Komorniki) Organizacja ta jeżeli kiedykolwiek tak działała rozsypała się już w XII wieku i służebnicy różnych zawodów i funkcji mają swoje działy w miejscowościach o różnych, odmiennych nazwach, nie związanych z ich zawodami . Sam książę przenosił ludzi, zmieniał im zajęcia nadawał odmienne prawa grupowe lub przekazywał ich innym osobom czy kościołowi. Byc może system ten odzwierciedlał podział funkcji i zawodów tylko w jakimś ograniczonym czasie od założenia poszczególnych miejscowości.
Ludzie, ministeriałowie zamieszkujący te miejscowości mieli nadane prawa grupowe częściowo różne dla każdej z grup. Utrzymywali się z dziedziczonego gospodarstwa rolnego, jedne obciążenia i podatki płacili z innych, z racji pełnionych funkcji byli zwolnieni. Zadania, prace wskazane przez księcia realizowali w wyznaczonych grodach lub majątkach książęcych. . Można służebników podzielić w związku z różnymi działami gospodarki książęcej.
Łowiectwo, rybactwo; łowcy, strzelce, psary, sokolniki, bobrowniki, rybitwy, cienietniki, itd.
Leśnictwo, gajowniki, leśniki, drwale, łazęki, smolniki, itd.
Pasterstwo, hodowla zwierząt; skotniki, konary, kobylniki, świniary, owczary, itd.
Rolnictwo, żywność; rataje, młynary, piekary, winiary, ogrodniki, miodary, bartodzieje, itd.
Transport, woźniki, kołodzieje, korabniki, przewoźniki, włóczki, dróżniki itd.
Rzemiosło; tokary, złotniki, kobierniki, mydlniki, garbary, szewce, cieśle, smolary, itd.
Rzemiosła związane z wojskowością, szczytniki, szłomniki, grotniki, jadowniki, kowale, itd.
Finanse, komorniki, poborcy, celniki, mincerze.
Religia, świątniki, duszniki, kościelniki.
Nie wszystkie nazwy zawodowe miejscowości w Polsce mają pochodzenie od książęcych ministeriałów.
